Туйлын эрх чөлөөний тухай бодол

Туйлын ганцаардал бол туйлын эрх чөлөө мөн
Би ер нь эрх чөлөөтэй байж чадаж байна уу, гээд эрх чөлөө гэж юу юм бэ? Хувь хүнд бие махбодийн болоод сэтгэл оюун санааны өөрөөр хэлбэл бодит болон хийсвэр эрх чөлөө байна уу, үгүй юү. Байна гэвэл тэр юу болох вэ, амьдралын дээд хэлбэр үү, бурхан уу, бясалгал уу, даяанч амьдрал уу, үхэл үү, эсвэл оргүй хоосон уу, өөрөө өөртөө хариулт хайна. Ямар ч ном, товхимол, бичлэг энэ тэр харахгүйгээр эрх чөлөөтэй сэтгэе гэвч хамгийн их эрх чөлөөтэй гэгддэг сэтгэлгээ, оюун санаа минь тийм ч эрх чөлөөтэй зүйл биш ажээ, ядаад л орчлон ертөнц хязгааргүй гэхэд тэр хязгаарт хүрч үл чадна...
Миний бодлоор, эрх чөлөө гэдэг нь юунд ч үл захирагдах явдал бөгөөд (дураар авирлах буюу анархи биш юм шүү) үүнийг би “туйлийн эрх чөлөө” хэмээн нэрлэе. Бүх амьтай хийгээд амьгүй зүйлс үүний төлөө л оршин байдаг хэмээн бодогдоно. Ялангуяа хүн дээр бүр ч илүү илрэлтэй байдаг ба ардчилсан ба эрх чөлөөний хөдөлгөөн, 70-аад оны секс хувьсгал, одоогийн блог бичвэрүүд г.м олон олон тэмүүллийг бид харж болно. Тэгвэл миний эрх чөлөө чинийхээр, чинийх минийхээр хязгаарлагдаад байна, яах вэ. Би ч, Чи ч туйлын эрх чөлөөг хүснэ, гэтэл энэ маань биднийг ганцаардал руу түлхэж байна. Туйлын эрх чөлөө бол туйлын ганцаардал мөн. Гэтэл бас ганцаардлыг тэсэж чаддаггүй, яагаад? Би, Чи туйлын ганцаардлыг хүснэ гэж үү...
Бидний ойлголтоор ертөнцийн дээд хэлбэр болсон хүн гээч нь аминаас бий болж, амь өөрөө амьгүйгээс бий болжээ. Амьгүй болоод амьтайгийн эцсийн зорилго бол өөрөө өөрийгөө хадгалах явдал бөгөөд амьгүй дээр энэ нь эрчмийн төлөө тэмцэл, амьтан дээр энэ нь үндсэн инстинкт болон гарч ирэх ба илэрхийлэл нь эрчмийн төлөө тэмцэл, нэмэх нь өөрийгөө буюу үр удмаа үлдээх тэмцэл, нийлээд бидний мэддэг амьдралын төлөө тэмцэл, хүн дээр ч адил энэ нь суурь зөн совин бөгөөд илрэл нь амиа бодох явдал бөгөөд өмнөх хоёроос ялгарах нь сэтгэлгээний буюу бидний бахдан хэлдэгээр оюун ухааны үрээр шууд биш дам хэлбэрээр илрэн гарч болох талтай. Бусдын төлөө амиа өгөх г.м. Гэхдээ л цаана нь үндсэн инстинкт байж л байгаа. Энэ амиа бодох үзлээс эхлэн үр хүүхэд хань ижил, гэр бүл элгэн садан, танил тал тал тохой, нутаг орон жалга дов, үндэстэн угсаатан эх орон гэх ойлголтууд гарч ирсэн бололтой. Дээд хэлбэр нь одоогоор үндэсний үзэл, эх оронч сэтгэл, хүн хэмээх зүйлийг хадгалах ухамсар юм. Өөрөөр хэлбэл би болон миний-ээс бид болон манай, үүний эсрэг чи болон танай гарчээ. Гэтэл орчлонгийн хуулиар би чамгүй, чи надгүйгээр оршин байх магадлал хэр байна вэ буюу өөрөөр хэлбэл туйлын эрх чөлөөг эдлэх боломж байна уу. Минийхээр бол энэ магадлал тэг рүү тэмүүлнэ-энэ бол бидний мэдэх орчлон ертөнцийн хууль. Үндсэн инстинкт, үндсэн хуулийг эгээрвэл мөхнө, эс бөгөөс өөр хэлбэрт шилжинэ (энэ нь цаад утгаараа мөхөл юм).
Бид физикийн хичээлээс вакуум дахь эгэл бөөмсийн эмх замбараагүй хөдөлгөөн аяндаа эрэмбэлэгдэж, хоёр туйлын хооронд эмх цэгцэнд ордгийг мэдэх болсон бөгөөд “хачин аттрактор” хэмээдэг билээ. Орчлон ертөнцийн түг түмэн эрхэс ч энэхүү зүй тогтолын дагуу орчлон ертөнц хэмээх вакуум дотор эрэмбэлэгдсэн хөдөлгөөнд оршдгийг ч бид мэднэ. Энэ бол амьгүйгийн туйлын эрх чөлөөний тэмцэл ба орчлонгийн хууль хэмээх эсрэг тэсрэг туйлын хоорондох хөдөлгөөн гэж ойлгож болох нь. Амьтай дээр амьгүйн зүйн тогтол дээр нэмэгдээд мөн л энэ вакуум ба туйлууд байх бөгөөд энэ нь амьдрах орчин хэмээх вакуум, туйлын эрх чөлөө ба байгалийн хууль гэсэн хоёр туйл, амьтайгийн дээд хэлбэр гэгдэх хүн дээр нийгэм гэх вакуум, туйлын эрх чөлөө буюу туйлын ганцаардал ба нийтийн амьдрал хэмээх туйлууд байдаг байна. Ингээд бодохул хувь хүнийг эгэл бөөмтэй зүйрлэбэл би, чи буюу туйлын эрх чөлөө (туйлын ганцаардал) ба хамтын амьдрал гэсэн эсрэг тэсрэг туйлуудын хоорондох эмх цэгцтэй хөдөлгөөнд оршин байх нь бидний хармони буюу өв тэгш нийцэл болох бөгөөд энэ нь орчлонгийн хууль буюу бурханы таалалд нийцэх хэрэг болохнээ. Тэгэхээр чи, би гэсэн энэ хоёр туйлын хоорондох хөдөлгөөнөө зохицуулах ухамсар бидэнд бий юү, эсвэл бурханы гараар аяндаа эмх цэгцэнд орохыг хүлээх үү? гэсэн асуултаар энэхүү бичвэрээ төгсгөе.